Koud!

Na een goede nachtrust en even zo goed ontbijt zijn we bijeen gekomen in de lobby van het complex. Startnr bordjes, stempelkaarten en nog wat toeters en tweeters werden uitgedeeld. We konden een tourtocht rijden van 72km over 2 serieuze colletjes, of - aanvankelijk - eentje van 99 met nog meer colpower. We hebben een derde optie gekozen: zelf je route bepalen. Dit leidde ons tot de Galibier. Doel was het verkennen van de Galibier, niet het halen van de top. Met enig tegenzin, want het regende weer of nog, zijn we op de fiets gestapt. Een thriller begon... Vanaf complex Galibier 2 - ons startpunt - was het meteen klimmen. Dat was niet erg, want met de getoonde 10graden Celsius op ons voorraadje gadgets, wilden we best een beetje warm worden. Na de gematigde klim ging het over in vlak. En toen weer het onvermijdelijke klimmen. En dat klimmen werd wel steeds serieuzer. We spraken af op 10km van de top mekaar weer te treffen. Ieder heeft zo z'n eigen klimtempo, vandaar. Gerrit en Ytzen wachtten kort op Robert. In het knusse onderonsje werd besloten om tot 7km van de top te gaan. Wel hadden we gedrieën twee legervoertuigen gezien met militairen daarin met witte gewaden aan. Ze zouden sneeuw geruimd hebben, werd half grappig tot serieus opgemerkt. Vreemd genoeg speelde de temperatuur ons toen nog geen parten. Robert vertrok als eerste en Ytzen en Gerrit volgden. Het werd na valsplat weer wat steiler, serieus steil. Maar ook de elementen zouden zich tegen ons keren. Regen is vervelend maar nog niet gevaarlijk, althans klimmend niet, dalen is met regen niet risicoloos. Nee, we werden geweerd met mistbanken en zowaar sneeuw. In de inmiddels ijle lucht voltrok zich weer een onderonsje, iets minder knus als de vorige. Gerrit wachtte op Ytzen maar zag als eerste Robert verschijnen. Robert gaf aan, toen hij op adem was, dat Ytzen zou afhaken. Maar zoals we Ytzen toch een beetje kennen, verscheen daar toch een geel Castelli regenjasje (met Ytzen er in). Ytzen gaf aan verder fietsen onverantwoord te vinden en terug te willen. Robert en Gerrit hadden genoeg moraal om aan te geven toch nog iets verder te willen. En zo geschiedde. Ytzen daalde in toch barre omstandigheden af naar een dichtbij gelegen restaurantje en Robert en Gerrit gingen verder. De verdere klim bracht weinig goeds. Mistbanken bleven, en sneeuw viel onophoudelijk. Sterker nog, een sneeuwstormpje was duidelijk op zoek naar de knock-out. Al fietsend leken voorbijgaande automobilisten ook aan te geven onze klim abrupt te beëindigen. Robert is op 6 km rechtsomkeert gegaan en Gerrit op 5. Een voortzetting van de klim zou onverantwoord zijn. Met een bejaarden tempo en prikkende sneeuw in de ogen en ontzettende kou ( was het nog boven nul?) zetten we de afdaling in. Met veel geluk en een beetje wijsheid kwamen ook Robert en Gerrit aan bij het Restaurant. Hier zaten talloze gestrande fietsers. Het was hier warm en er was koffie en warme chocolademelk. Na een tijdje vertrokken we weer. Er volgde een zeer koude verdere afdaling. Uiteindelijk kwamen we aan bij ons chalet in Valloire. Ytzen en Gerrit hevig schuddend van de kou. Robert leek de kou beter te ondergaan. Ytzen en Gerrit zijn omhoog getrild. Er was sprake van onderkoeling. Ytzen is als eerste onder de warme douche gestapt en smolt langzaam weer. De rest zou volgen... Later hoorden we dat een andere officiële tocht, die ook de Galibier aan zou doen, de Galibier daarin had geschrapt. Verstandig was dat...

Reis naar het zonnige Zuiden

Woensdagavond vertrokken we, het ViaData Fietsteam. Start in Nijehaske en vertrek om 23.00uur. We hebben - en we is vooral Robert - de hele nacht door gereden. Via Duitsland en Zwitserland naar Frankrijk. Aankomst was rond 12.00uur. Geen gekke dingen, een voorspoedige reis gehad. Bij aankomst werden we warm(?) onthaald door receptionist. We hebben chalet 106 toegewezen gekregen van complex Galibier 2. Daar liggen Ytzen en ik knus op 1 slaapkamer en Robert ligt in de woonkamer. Ietwat gedesillusioneerd want het was koud, het regende en het onthaal was ook niet je dat. En de rest van het Scansource team was er nog niet. Hun ETA zou 20.15uur zijn. We hebben eerst wat boodschapjes gehaald en daarna hebben we anderhalf uur gerust. Daarna gingen we op zoek naar een goed restaurant. Die waren er gelukkig genoeg...maar wel allemaal vol! Uiteindelijk - verregend - vonden we een goede pizzeria. We hebben daar heerlijk gegeten. Veel mede fietsers - Valloire en omgeving lopen vol met 3500 man voor Climbing for Life - troffen we daar. Vermoeid gingen we terug naar het chalet en zijn gaan slapen. Wat een dag!

Galibier here we come

Na maanden van voorbereiding is het dan bijna zover, we reizen vanavond af naar Frankrijk. Wat in het najaar van 2012 gezien werd als een leuke uitdaging heeft in de loop van de tijd steeds meer een serieus karakter gekregen. Nadat we op de vlakke wegen in Friesland de nodige trainingskilometers hadden gemaakt kwam het besef dat klimmen toch een heel andere fietsinspanning is. Om daar een klein beetje een idee bij te krijgen hadden we in het vroege voorjaar een dagje Tecklenburg in Duitsland op de kalender gezet. Lichte klimmetjes met een klein stukje 12% en een mooie ervaring die naar meer smaakte. De gewone trainingen gingen natuurlijk door maar daarnaast werd een hotel gereserveerd in de Belgische Ardennen om een wat serieuzere klimdag te beleven. Met de opgedane klimkennis in België werd het ons steeds duidelijker dat de Galibier wel serious shit moet zijn. Het fietsvirus had ons inmiddels zo te pakken dat wij ook nog maar een keer de heuvels in Nederland, rondom Arnhem, onveilig moesten maken. Zo gezegd zo gedaan. Wanneer daarna dan de zomervakanties in Nederland losbarsten is het de vraag hoe de trainingsarbeid de laatste weken voor 1 september ingevuld kunnen worden. Gerrit  ging naar Frankrijk waar hij, zij het in de auto, al een indruk heeft kunnen krijgen van de Galibier. Daarnaast had hij natuurlijk zijn racefiets mee en heeft hij als training o.a. de legendarische Alpe D'huez en de Croix de fer bedwongen. Ytzen kreeg helaas te maken met lichamelijk ongemak, pijn in zijn rug, waardoor er eventjes angst was voor zijn deelname. Gelukkig is hij tijdig hersteld en heeft in Valkenburg nog tweemaal de Cauberg en een aantal andere limburgse heuvels bedwongen. Robert ging naar het Italiaanse Gardameer en heeft de nodige trainingsarbeid verricht op de flanken van de Monte Baldo.
en dan........... Komen alle aanmeldingsformulieren binnen en ontvangen wij een officieel schrijven met onze startnummers. Ytzen nr. 2086, Robert nr. 2093 en Gerrit nr. 2094.

Galibier here we come.......

Het programma voor de komende dagen ziet er als volgt uit.
Woensdag 29 augustus: 23.00 uur vertrek vanuit Nijehaske richting Valloire
Donderdag 30 augustus: 13.00 uur inchecken in Chalet in Valloire
Vrijdag 31 augustus: 's ochtends recreatieve toertocht, 's middags vrij, 's avonds pasta party met muziek 
Zaterdag 1 september: 7.30 uur beklimming Col du Télégraphe en Col du Galibier, 's avonds verbroederingsfeest met muziek
Zondag 2 september: 8.00 uur terugreis naar Nederland

Vanaf volgende week zullen jullie hier onze bevindingen weer kunnen vinden.

Raar

De laatste mogelijkheid om me voor te bereiden op de "tocht der tochten", een weekendje Valkenburg waarin uiteraard de Cauberg niet mag ontbreken. Met zoonlief Elliott een leuk fietstochtje gemaakt waarbij we starten met de Cauberg. Dat is op zich minder gelukkig om daarmee te starten als je net van je hotel, overigens vlak bij de Cauberg, vandaan fietst maar mijn Garmin leidde me daarlangs en dat weer vanwege een wegopbreking en de daarmee gepaard gaande omleiding. Nou moet ik zeggen dat het mij achteraf reuze meeviel. De Cauberg is zo'n 900 meter lang met 12% als maximale stijgingspercentage maar ik kon op mijn middelste blad, de 39, naar boven. Vervolgens via de Sibbergrubbe, een mooie langere klim van maximaal 6%, een mooi rondje gemaakt van zo'n 62 kilometer via diverse mooie Limburgse dorpjes (met kapelletjes). Kom je nog wel via een vreemd dorpje.

Het Limburgse landschap biedt zo nu en dan mooie vergezichten maar veel oog kunnen we daar helaas niet voor hebben, zeker niet wanneer het lichtjes begint te regenen en we zelfs nog een paar hagelstenen op ons hoofd krijgen. Gelukkig is de regenval slechts kort durend. Ondertussen passeren je tientallen wielrenners, soms alleen maar meestal in groepen van 4 of meer renners. Valkenburg en omgeving trekt blijkbaar vele fietsliefhebbers. Ook in het hotel waar we ons ontbijt nuttigen zijn duidelijk herkenbaar de fietsers aanwezig die zometeen een koers gaan maken. Weer aangekomen in de buurt van het hotel dus aan het eind nog een keer de Cauberg. Aan het begin zet ik aan en ik ga een aantal klimmers die onderaan de klim al beginnen op het lichtste verzet, zo lijkt het, met een vaart voorbij. Nog een keer op het middelste blad naar boven maar het is deze keer wel alsof het meer inspanning kost maar gelukkig haal ik het net. Bij de afdaling zie ik de klimmers die ik eerst passeerde nog heftig trappen om boven te komen.

Nou dat was het dan qua voorbereiding. De eerstvolgende klim is de Galibier. Maandag nog een keer hardlopen en wellicht dinsdag nog een keer een paar kilometer losjes fietsen. Daarna niets meer qua training. Ik denk warempel dat het eerstvolgende blog zal zijn over hoe het gegaan is op de Galibier. Tot dan!

Gasselternijveen

Vandaag weer even op de fiets gezeten. Dochter zou verblijven bij pake en beppe op het vakantieadres. Dat is inderdaad Gasselternijveen. We hadden bedacht dat ik vanaf het thuisadres van pake en beppe - Beetsterzwaag, we zouden ze ophalen en brengen - zou starten naar het pittoreske dorpje. En zo geschiedde. De tocht ging door Hemrik, Wijnjewoude, Bakkeveen, Een, Norg, Zeijen, Anloo & Annen, Gieten en eennalaatste adres Gasselte. Ik kon gelijk de nwe onderdelen van de fiets uitproberen waaronder de nwe SPDSL trappers. Lekker fietsweer en lekker getrappeld. Ik kon steeds tussen de 32 en 33km blijven fietsen. De Cube stond er goed voor en ik ook. Totaal aantal kilometers kwam op 70km. Vermoeidheid? Nauwelijks, en dat stemt weer gerust. Weer blij met m'n racefietsje!

Ramadan

Istanbul is een fantastische stad. 20 miljoen inwoners, grootste stad van Europa en een lange imposante geschiedenis waar vele gebouwen en monumenten getuigenis van afleggen. Ik heb daar net mijn vakantie doorgebracht en veel gewandeld. Af en toe op hele steile stukken (Istanbul is gebouwd op en rondom 7 heuvels). Vreemd: wanneer ik zo'n heuvel op- of afloop schat ik het stijgingspercentage ("zou dit meer dan 12% zijn?"). Best lastig fietsen daar wanneer je dat zou willen want vaak liggen de stenen er niet echt netjes is. Zie het als een combinatie van Parijs - Roubaix en de beklimming van de Mont Ventoux, geen gelukkige combinatie dus. Terwijl ik daar op vakantie ben maak ik de laatste dagen van de Ramadan mee. Een periode waarbij overdag, tussen dageraad en zonsondergang, door de moslims gevast wordt. Mijn "Ramadan" bestaat eruit dat ik mij een paar weken van sporten heb moeten onthouden. Nu is het echter weer zover. Samen met collega Ritske en fietsmaat Jelle wordt het weer eens tijd om de fiets uit het vet te halen. Vanuit Heerenveen fietsen we via Akkrum, Oldeboorn en De Veenhoop naar Boornbergum waar we Ritske achterlaten (hij woont daar). De eerste kilometers vind ik alsof ik als een krant fiets. Ik schrik ervan wat 4 weken niet sporten betekent. Ik ben aardig wat kwijtgeraakt. Hier word ik niet blij van. Pas wanneer we de wind wat in de rug krijgen kan ik voor mijn gevoel weer wat ontspannen fietsen. Na Boornbergum fietsen Jelle en ik verder en via Beetsterzwaag, Gorredijk koersen we weer op Heerenveen aan. Da's wel iets anders dan de bergen waar Gerrit van rept in zijn bijdragen maar ja, ik heb hier niet anders. Uiteindelijk valt het met de cijfertjes reuze mee: iets meer dan 60 kilometer gefietst met een alleszins acceptabel gemiddelde van 30,3 km/uur. Nog iets meer dan een week en dan moet ik naar boven fietsen, de Galibier op. Dit weekend in Valkenburg een stuk van het Amstel Gold Race parcours, dan maandag nog hardlopen met de groep en wellicht dinsdag nog een keer een stukje fietsen. Dan moet ik er klaar voor zijn. Een ideale voorbereiding is het niet geweest, wellicht kan de schade nog wat beperkt worden. Toch is het nu tijd voor opluchting en een klein feestje: mijn sport "ramadan" is voorbij, ik mag en kan weer!

Fietsbellen

Terug naar huis en terug naar de MTB. Mijn racefiets verblijft momenteel in het ziekenhuis. Na een korte revalidatie periode in Nederland moet en zal de Cube weer klaar zijn voor - wederom - de Franse Alpen. Vanavond dus op de rooie rakker. Ureterp, Duurswoude, Bakkeveen en terug. Lekker sturen en lekker peddelen. t Was goed maar anders dan eerder. Ik ben nu de wielrenner die even op de MTB stapt. Alsof met het bergklimmen het certificaat is behaald voor de echte wielrenner. Ik heb brandnetels geraakt en zij mij. En ben een heel vaag stuk heide binnen gedrongen. Ik ben terug gegaan, ik wilde daar weg. Vond 't #nix. Ik wil m'n racefiets terug. Ik ga m'n fiets bellen.

Campione

Gisterochtend weer een bergrit gemaakt. Het was al vroeg erg warm en dan ben je blij dat tijdens de beklimming delen in de schaduw liggen. Anderhalve liter drinken mee en die gaan helemaal op. Toen ik bovenkwam vroeg ik een vriendelijk Italiaans echtpaar om even een foto te nemen van mij en mijn fiets. De vriendelijke man deed dit onder een luidkeels uitgeroepen CAMPIONE. Daarna kreeg ik van hem de felicitaties voor het feit dat ik daar op de fiets naartoe was gekomen. Allemaal erg vriendelijk en een leuk gesprek gehad. 47km waarvan zo'n 27 km flink klimmen, het wordt nooit mijn beste onderdeel denk ik, maar het gaat steeds beter.

Passieve rust

Ze zeggen altijd dat rust goed is voor een wielrenner. Bij 36 graden Celsius heb ik passieve rust genomen. Tjonge wat is het warm, geen weer om je op een fiets in het zweet te jagen. Lekker op een luchtbed dobberen op het Gardameer. Gek genoeg ben je aan het einde van de dag nog moe ook...... Morgenvroeg maar weer eens beoordelen of het een dag van passieve rust wordt of dat ik toch nog een paar kilometers ga maken.

Parijs is nog ver...

...zeggen ze dan. Hoewel het ver is geweest, nu geldt dat we een tussenstop hebben genomen vlakbij Parijs in de buurt. In het vage plaatsje Loan ligt een leuk park en daar verblijven we een paar dagen. De fiets kan hier bijkomen of zich klaar maken voor zwaar onderhoud. Nwe bandjes, nw stuurlint, versnellingen afstellen (voorderailleur doet nix meer, achter hapert), remblokjes en misschien ook wel SPDXL pedalen laten monteren. Fietsen doen we hier dus even niet. Maar ik heb 't ook mooi gehad. Had vantevoren gezegd dat ik l'Alpe d'Huez zou beklimmen of de Croix de Fer. Ik zou je zwaar ongeloofwaardig hebben aangekeken. Überhaupt beklimmen van een heus echte 'col'. Maar er waren in de d'Oisans meer fietsers dan auto's, nou ja het geldt iig voor de camping, en dat stimuleert enorm. Ik ben er klaar voor!

Prada

Prada is zo'n leuk Italiaans dorpje waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. 's winters kun je er skiën en zomers rijden veel toeristen naar de skilift om boven op de berg uitzicht te hebben op het Gardameer. Vandaag had ik het voornemen een galibiertje na te bootsen en op de fiets naar Prada te gaan. Er waren wederom veel meer wielrenners met eenzelfde idee. Dat maakt het nabootsen nog echter en geeft moraal als je ook nog eens iemand inhaalt. Totale rit vandaag was 70 km, hiervan was 22 km aan een stuk serieus klimmen (tussen 6 en 12%) verder heuveltje op en af, 3 uur en 17 minuten gefietst en vermoeid de hele middag in het zwembad gelegen. Prada is na vandaag weer dat leuke Italiaanse dorpje waar het lijkt of de tijd heeft stilgestaan en ik ben zo'n toerist die boven is geweest, maar wel op zijn fiets!

La Grimpee d'Oulles

...met een streepje op de eerste E. Voor, laten we zeggen, het tonen van vormbehoud. Even geen spannende namen, maar een dicht in de buurt. Eigenlijk de buurman van Col d'Ornon. Even zo goed, voor mij althans, wel een spannend ritje. Ten eerste, 't zijn allemaal haarspeldbochten. En het is max 10%, maar dat zijn ze bijna allemaal, in ieder geval gevoelsmatig. Daarnaast, net voor m'n wiel siste een slang voorbij. Even omheen gefietst. Even later😳, shit dat was een slang man! En daarna zag ik allemaal slangen... Gehaald! Zonder afstappen. De weg hield op. Ik heb vormbehoud getoond. Specs? Positief hoogteverschil 700m, afstand 22km totaal, 7 km pure klim, 10% max stijging en 1 slang(etje). Klein Alpe d'Huezje...

Monte Baldo

Tja, na het lezen van dat Franse geweld van Gerrit is de Monte Baldo niet zo'n bekende naam. Maar...... hij heeft mij wel pijn gedaan. 2 keer nu al. Max. 18%. Totale klim is ongeveer 18 km met een gemiddelde van 8,8%. Dit is een prachtige voorbereiding op de Galibier. Hij is van verschillende kanten te beklimmen maar ze zijn allemaal zwaar en qua lengte ook redelijk gelijk. Het is de enige berg van enige hoogte die vanaf de camping te befietsen is. De tussenliggende dagen de omgeving bekeken en rustig aan gedaan. Daar kan ik ook wel wennen aan het relaxte leven, het mooie weer en de lekkere pizza's. Vanwege de slechte wifi op de campeerplaats is dit dus een update van mij laatste twee ritten. Morgen staat een wat langere rit op de planning en wederom zal de Monte Baldo worden aangedaan. Ciao.

Col du Galibier

Als je dan toch in de buurt bent, moet je eigenlijk deze Alpenreus ook 'doen'. Dus gister ben ik er naar toe gereden. Wat een berg! Ik ben begonnen vanaf de 'andere' kant. Eerst Col de Lautaret en dan dus het laatste stuk, de Galibier. Je voelt dat je hoger komt. Het wordt kouder maar het is nog wel te doen. En er zit voelbaar minder zuurstof in de lucht. Het gaat goed, ook al is het lang en zwaar. Veel bochten en zeker hier geldt veel 'nix er naast'. Bij de top van de Lautaret stop ik. Even later hervat ik de reis en bereik langzaam maar zeker het smalle topje. Yes, ik heb het gehaald...samen met m'n gezinnetje...in de auto! Pfff jongens, dit is wel een serieuze berg! Nu lijkt me de andere kant - die kant die wij gaan doen - wel iets euh toegankelijker. De wegen lijken iets breder en iets minder steil. Ik vond het in de auto geen pretje! Maar nogmaals, vanaf de Valloire kant lijkt ie veiliger en beter te doen. De Galibier lijkt wel de eredivisie, zo je wil, de Championsleague onder de bergen. Maar met goed oefenen istie gewoon
haalbaar. Is het niet in 1 x dan toch een paar x stoppen...

Col de la Croix de fer

Inderdaad, deed 'm vandaag (zaterdag), die berg met die fantastische naam: Col de la Croix de Fer! Nu ik het schrijf kan ik je melden dat ik erg moe ben maar heb ook een erg voldaan gevoel. Wat een mooie col! Het plan was om de Glandon te ' doen'. Maar ze hebben beide dezelfde aanloop: Le Rivier. Vanuit Rochetaille eerst naar Allemont dan naar het meer. Vervolgens door een bos waar vanuit diverse kanten watervallen. En naar mate de rit vordert is er steeds minder begroeiing. Langs koeien met bellen en berggeiten. En na heel lang klimmen, totaal bijna 30 km, is daar de top. Net daarvoor moet je kiezen - Croix de Fer of de Glandon. Mooie foto's gescoord met op de achtergrond de Mont Blanc. En tja, dan moet je weer naar beneden. 't Lijkt misschien mooi en t gaat me gelukkig goed af maar ik vind t niet t mooiste onderdeel van het fietsen. En ook afdalen is werken. Weer max 65km p/u en veel 'naast je nix'. En wat klimt moet je ook weer afdalen. Wel nog een paar kleine klimmetjes van 12%. Ik heb enorm genoten en blij dat ik alles aaneen gereden heb. Specs: 3uur25 minuten, pos hoogteverschil 1550mtr max 12%, totaal 65 km. Had ik 'te al gezegd, wat een mooie col.

Pratende Italianen

Na twee reis dagen en een dag aanpassen aan de warmte vandaag het eerste rondje gemaakt. 35 km met een lekkere klim er in. Enige vervelende is die pratende Italianen. Dat doen ze veel en luid, maar als ze dat doen bergop terwijl ik buiten adem ben .............. Maar alles bij elkaar een heerlijke rit die de burger moed geeft. Verder is het hier prachtig, zeker ook voor fietsers want ze zijn er in overvloed.

l'Alpe d'Huez

Met het moraal van Col d'Ornon op fietsdag twee die bekende berg maar aangedaan: l'Alpe d'Huez. Beetje zenuwachtig, laat ik zeggen: Ik zag er als een heuvel tegenop. Eerst 7 km lekker peddelen en toen begonnen. De eerste 2 km 12%! Ik besloot in bocht 17 een paar minuten rust te houden. Achteraf een btje balen want hier begon t net minder steil te worden. Ik heb besloten dat anders te interpreteren. Ik tikte 7-10% stijging daarna vrij makkelijk weg. Natuurlijk gaat het niet supersnel maar het saldo inhalen/ingehaald sloeg nogal positief uit voor mij. De laatste km's waren toch weer pittig, even doorzetten! Yes gehaald. Nog even doorgefietst in het dorp tot de 'andere' finish. Toen op zoek naar het bewijs- het paaltje. Iets wat er op leek maar gescoord. Even rusten en toen weer naar beneden. Afdalen ging goed. Max 65 km p/ uur en had volledige controle, ook wel prettig. Weer een mooie ochtend gefietst! Oh ja, doet t r toe? Tijd 1 uur en 11 min en 33 sec...

Whereabouts

Jongens wat word ik jaloers als ik de whereabouts lees van Gerrit en Robert. Lekker fietsend en klimervaring opdoende in respectievelijk Frankrijk en Italie. Mijn whereabouts van deze week: gisteren fysiotherapeut en vandaag de chiropractor. Dat is het voorlopig even. Volgende week vakantie maar ik zie mezelf nog niet rondfietsen in Istanbul. Gelukkig gaat het wel een stuk beter. Heb al wel weer twee keer 'ingehouden' hardgelopen. Ik schrijf wel 'hardgelopen' maar juist de eerste lettergreep bezorgt me last. Eerst maar even rustig aan weer beginnen. Wellicht vandaag ook nog maar weer even hardlopen. Blijf ik in ieder geval iets aan de conditie doen. Fietsen is op dit moment niet goed voor de rug maar zowel fysiotherapeut als chiropractor zijn positief over de vermoedelijke situatie per 1 september. Dan moet ik wel pijnvrij kunnen zijn. Zondag a.s naar Istanbul en het eerstvolgende weekend na terugkomst naar Limburg om het Amstel Gold Race parcours gedeeltelijk te fietsen met de nodige klimmetjes. Niet zo'n mooie voorbereiding als die van Gerrit en Robert maar ja, ik moet het er maar mee doen. Ik kan in ieder geval weer bewegen!

Qui or non

Aangeland in de Franse Alpen, vakantie! Dus daar hoort ook fietsen bij. Maar waar zal ik beginnen? l'Alpe d'Huez, col de la Croix de Fer, col du Glandon, les deux Alpes? Die laatste was leuk om te beginnen naar waar zit ie precies? Dan toch maar l'Alpe d'Huez? Tip van de buurman op de camping: op midden van de dag er heet. En daarnaast, beginnen met die hele bekende of beruchte berg? Het werd een mooie 'instapper': le col d'Ornon. Specs: hoogtemeters 650m, max stijgingsperc 10%, klimlengte zo'n 12km. Het ging goed, het ging lekker. Ik wilde aaneen doorfietsen en dat slaagde. Hier en daar op het kleinste verzet, maar steeds boven de 10km p/u. Ook die 10% kennelijk. Ennn, ik tracteerde mezelf nog op een toetje, het begin van die beruchte berg. Idd een pittig stuk, maar ik kan 't. Fantastisch, weer leuke contacten op gedaan. Dit keer en fransman. We hebben samen de afdaling gedaan... deels dan, op t eind was ie verdwenen. Na even zoeken meende ik m in de verte te zien, de berg weer opfietsend met een vrouw. Dat had hij me daar boven dus uitgelegd...

Olympische aspiraties

De tv staat de hele dag op de olympische spelen. Prachtig al die verschillende sporten met vreugde en verdriet dat heel dicht bij elkaar ligt. Als je dan zelf op de fiets stapt denk je wel eens aan de gemiddelde snelheden die ze bij het tijdrijden halen. Dan kunnen de Olympische aspiraties vandaag definitief de kast in. Toch trots op een gemiddelde van 31.6 over 46 km want het ging vandaag best lekker maar Wiggins hoeft zich geen zorgen te maken. Ik zal niet aan de start in Rio in 2016 staan.

Verticaal

Robert, dank voor je beste wensen. Ik zit nu weer rechtop en loop weer rond maar heb al meer dan een week niet meer gesport. Gisteravond nog naar Studio Sportzomer gekeken en daar werd het al genoemd: wat vreest de sporter het meest? de blessure!! Vorige week ging het lopen al moeizaam en wellicht had ik toen al rust moeten nemen maar ja.... De zondag ervoor nog 95 kilometer over de Veluwe en geen centje pijn. Zelfs het hardlopen op de maandag erna ging prima. Zelfs met de flauwe pijn in de rug nog op de woensdagavond 45 km wezen tijdrijden met fietscompaan Jelle. Ging best goed. Maar afgelopen weekend ging het helemaal mis en had ik moeite om in de auto te komen en eenmaal erin met nog meer moeite er weer uit. Afgelopen zondag maar de gehele dag gestrekt en maandag naar de dokter. Vreselijk wat een pijn.Waarschijnlijk een ontsteking in de onderste wervels. Advies van de huisarts: de hele week horizontaal! Hoe kom je aan zo'n rugpijn? Overbelasting?? Geen idee.... De enveloppe van de Climbing for Life organisatie wil ik nu niet openmaken. Heb nu geen zin om daarover te lezen want is dit een streep door de rekening? De diclofenacnatrium heeft inmiddels zijn werk gedaan en me er weer redelijk bovenop geholpen alhoewel ik mijn rug nog wel voel. Alsof er iets vast zit. Kan ik het eruit lopen of fietsen? Maar eens voorzichtig proberen. Voor Usain Bolt zal ik in ieder geval geen bedreiging zijn. 1 september komt snel dichterbij. Binnenkort eerst nog een week op vakantie en dan komt er van sporten niks. Wanneer we terugkomen nog een week en dan op naar Zuid-Frankrijk. Vandaag maar een uitstapje naar Limburg geregeld in het laatste weekend voor de "tocht der tochten". Probeer dan nog wat klimervaring op te doen op het parcours van de Amstel Gold Race met natuurlijk de Cauberg en de Eijserbosweg. Ben in ieder geval blij dat ik nu weer behoorlijk pijnvrij en verticaal ben.

Vakantie

En dat dachten de benen vanavond eerst ook.... Jeetje wat ging dat moeizaam. Ok, dan maar heel rustig aan doen en luisteren naar de benen. Totdat je na een kleine 25 km wordt ingehaald en het hoofd het weer overneemt van de benen. Aan het werk dan maar weer, dag vakantie......
Maarrrrr........ de renner die mij inhaalde had geen zin in een achtervolger dus ging steeds iets sneller, 31,32,33,34,35 en steeds maar achterom kijken.... Maar zoals gezegd ik had mijn vakantie even uitgesteld en bleef hem irritant volgen. Na 20 km gaf hij het op of was hij thuis ;)...... In Marssum. Ik moest toen nog een kleine 10 km en toen heb ik de benen maar weer vakantie gegeven.

Bloemkool

Na een weekje betrekkelijke rust - na behoorlijke inspanning eerder deze week - een rondje Oldeboorn op t programma. t Ging goed, weinig wind en ook geen gevoel wind voor/tegen. Alles leek voor, da's altijd goed. Mocht op het verste punt een tot dat moment onbekende dorpsgenoot inhalen. Deze bleef daarna mooi in het wiel. En dat bracht t beste in me boven. Als je 'm met een bepaalde snelheid inhaalt, moet je dat ook blijven rijden ver voorbij het 'los' punt. Maar als ie in het wiel blijft...blijf je lange tijd op 90% rijden. Gevolg? Een nieuw record mbt 'average speed', een leuk gesprek en een kennis rijker. En dat alles op krachtvoer: bloemkool...met een hamburger!